Το τελευταίο χρονικό διάστημα, για να μην πω τα τελευταία αρκετά χρόνια, όποιος ασχολείται έστω και λίγο με τα αθλητικά δρώμενα της χώρας μας, σίγουρα βρίσκεται ανάμεσα στο θυμό και στη θλίψη, για να μην πω κατάθλιψη.
Και πώς να είναι διαφορετικά, θα πει κάποιος, όταν μετά την έπαρση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας αλλά και την απίστευτη κατάκτηση του EURO με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, δεν έμεινε τίποτα όρθιο;
Και εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι. Δημιουργήθηκαν εξαιτίας των Ολυμπιακών Αγώνων υποδομές, ώστε να πραγματοποιηθούν οι αγώνες με επιτυχία, όπερ και εγένετο. Και μετά, όταν έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας, προχωρήσαμε στην απαξίωση αυτών των υποδομών, στο πλιάτσικο και την εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων ή, στη καλύτερη των περιπτώσεων, στην παραχώρησή τους για τη διεξαγωγή ενός αμφίβολου άρτου και θεάματος – εννοείται, όχι αθλητικού στη πλειονότητά τους.
Στη δε περίπτωση της κατάκτησης του EURO, δεν εκμεταλλευτήκαμε κυριολεκτικά τίποτα προς όφελος του αθλήματος, αλλά κυρίως προς όλους αυτούς που εμπλέκονται με αυτό. Χάθηκε μία ακόμα χρυσή ευκαιρία να αλλάξουμε επίπεδο και να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια της κακής νοοτροπίας μας και του συνδρόμου της «ψωροκώσταινας» που μας διακατέχει διαχρονικά.
Και αν τα παραπάνω είναι ένα ψείγμα χαμένων ευκαιριών που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να πλησιάσουμε τα υψηλά επίπεδα των υπολοίπων προηγμένων αθλητικά χωρών, οι σποραδικές επιτυχίες μας, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, απλά είναι η ανάσα που παίρνουμε, βγάζοντας το κεφάλι μας από το βάλτο στον οποίο έχουμε περιέλθει.
Ωραία, θα πει κάποιος. Καλά και τόσες διοργανώσεις που έχουμε κάνει με επιτυχία, πώς έγιναν; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια με θάρρος. Το ελληνικό φιλότιμο κάνει θαύματα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, εξανεμίζεται και αυτό από τους Έλληνες, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Λαμβάνοντας τώρα υπόψη και το μεσογειακό μας εκρηκτικό ταπεραμέντο, δεν είναι δύσκολο να βγάλεις κάποια συμπεράσματα. Πραγματοποιούνται αθλητικά γεγονότα και σχεδόν σε όλα τα αθλήματα παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα: Βία, βωμολοχία, οικογένειες δεν περνάνε ούτε απ’ έξω από τα γήπεδα, κίνδυνος ατυχήματος χωρίς καμία προστασία και πρόληψη. Παρά μόνο καταστολή και ημίμετρα από την πολιτεία και τους φορείς που το μόνο που επιδιώκουν είναι να ρίξουν στάχτη στα μάτια και απλά να γίνεται η δουλειά, ώστε να πάμε παρακάτω. Δείτε τη κατάντια μας, όπου ένας ποδοσφαιρικός αγώνας δεν μπορούν να τον διαιτητεύσουν Έλληνες διαιτητές, παρά μόνο ξένοι. Πόσο πιο κάτω, δηλαδή;
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, διαβάζεις και τη συνέντευξη του κόουτς Ζιάγκου (μπάσκετ), ο οποίος εργάζεται το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Ιαπωνία, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο την εμπειρία του στη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, και ψάχνεις να βρεις γιατρό να δεις τι έχεις. Μιλάμε για μπάσκετ στην Ιαπωνία, σαν να λέμε ράγκμπι στην Ελλάδα. Δεν περιγράφω άλλο…
Έχοντας πει λοιπόν όλα τα παραπάνω, έρχεται εύλογα η ερώτηση του «ενός εκατομμυρίου»: Τι φταίει για όλα αυτά τα αμαρτήματα μας και δεν μπορούμε να δούμε προκοπή;
Η απάντηση μία και εύκολη, αφού έχουμε ξοδέψει άπειρες ώρες συζητήσεων, αναλύσεων και «αμπελοφιλοσοφιών». Για όλα τα δεινά φταίνε πρώτα απ’ όλα οι άλλοι, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ, τα ξένα συμφέροντα και ο κακός μας ο καιρός ή αλλιώς η κλιματική αλλαγή. Αλλά όχι εμείς, μηδενός εξαιρουμένου. Και εντέλει, και ως δια μαγείας, τελικά μας φταίει η κακόμοιρη, η ελλειμματική Παιδεία μας.
Τώρα λοιπόν που έγινε και η διάγνωση, μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα, μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, αφού διαχρονικά έχουμε δοκιμάσει κάμποσα «γιατροσόφια», αλλά μάταια.
Ταπεινά, θα έβαζα μία ακόμα ιδέα στο τραπέζι και στα αυτιά των κρατικών φορέων, όπως ας πούμε την ίδρυση αμιγώς Αθλητικών Σχολείων, στα πρότυπα των ήδη πετυχημένων Μουσικών Σχολείων. Έχω την πεποίθηση ότι έχει ωριμάσει ο καιρός, ώστε να παρθούν πραγματικά εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν στη δημιουργία τέτοιων σχολείων, στην ανάπτυξη του αθλητισμού αλλά και του πολιτισμού μας, αρκεί αυτή η προσπάθεια να αγκαλιαστεί από όλους με όραμα και σχέδιο, έξω από κάθε κομματική παρέμβαση. Με προγραμματισμό και δουλειά, να γεννηθεί μέσα από αυτά τα Αθλητικά Σχολεία μια νέα γενιά αθλητών/πολιτών με διαφορετική νοοτροπία, όπου θα προάγεται το «ευ αγωνίζεσθαι», ο σεβασμός στον αντίπαλο, η χρησιμοποίηση του αθλητισμού ως μέσο αντιμετώπισης κοινωνικών αρνητικών φαινομένων και, εν τέλει, ως μέσο κοινωνικής προόδου.
Επομένως, αγαπάς τον αθλητισμό (και όχι μόνο); Απόδειξη!
