Ο πρίγκιπας- κληρονόμος του θρόνου
Με τα καραβάνια του χαλίφη και του βεζύρη να κρύβονται μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται για την ενδεχόμενη μεταξύ τους σύγκρουση, κάπου εκεί έξω υπάρχει ήδη κάποιος που προβάρει τα ρούχα του για τη στέψη: ο πρίγκιπας!
Αυτός που εδώ και καιρό φέρεται ως ο συνεχιστής μιας παλιάς δυναστείας. Αυτής του βασιλιά Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και δεν είναι άλλος από τον κορυφαίο ως παίκτη, με πολλές τυμπανοκρουσίες φερόμενο πλέον στους πάγκους, και παλιά «καραβάνα» των τελικών της Ευρωλίγκας, τον Sarunas Jasikevicius!
Ο Λιθουανός με το μυαλό-κομπιούτερ, τον χορευτικό χειρισμό της μπάλας και τις χαρακτηριστικές «λέιζερ» πάσες, μάγεψε στο παρελθόν ως point guard και συγκαταλέγεται πλέον στους κορυφαίους του είδους. Υπήρξε παίκτης-ηγέτης, η επιτομή του επιθετικού “άσσου”, έχοντας στο παλμαρέ του τέσσερις κατακτήσεις της Ευρωλίγκας με τρεις διαφορετικές ομάδες: με την Barcelona (2003), τη Maccabi Tel Aviv (2004, 2005) και τον Παναθηναϊκό (2009). Για μια δεκαετία, όλοι θα ήθελαν το ταλέντο του Saras στο ρόστερ τους, ίσως όχι τον υπέρμετρο εγωισμό του στα αποδυτήρια..
Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του στα παρκέ και χαράσει μύθους…
Το καλοκαίρι του 2007, με το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ να κυριαρχεί στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών – αλλά και των ευρωπαϊκών – μέσων ενημέρωσης, ο Σάρας βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τη συνέχεια της καριέρας του: ανάμεσα στους «κόκκινους» και τους «πράσινους» του ελληνικού μπάσκετ. Έχουν περάσει 18 χρόνια, αλλά το “what if…” πάντα θα βρίσκεται στο τραπέζι, όταν οι «ερυθρόλευκοι» συναντούν τον Λιθουανό.
Τελικά, επέλεξε να στελεχώσει την «αρμάδα» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στην οποία ήδη βρίσκονταν βασικά στελέχη της Εθνικής Ελλάδας – πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2005 – όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Νίκος Χατζηβρέττας, αλλά και ο Βασίλης Σπανούλης.
Αυτό το συναπάντημα με τον Σπανούλη έδωσε εξαρχής το κυρίαρχο συστατικό στη «σκόνη» του παραμυθιού μας. Οι δύο αποτέλεσαν γραμμή πυρός στον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στον ημιτελικό του 2009 και στη συνέχεια για τη στέψη του «τριφυλλιού» με αντίπαλο της CSKA στο Βερολίνο. Μα τότε ο Σάρας είδε τον Σπανούλη να παίρνει το βραβείο του MVP. Σε όλες τις προηγούμενες κατακτήσεις του, ο ίδιος ήταν ο MVP.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!
Στο φινάλε της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, στο τελευταίο Final Four ως παίκτης, ο Γιασικεβίτσιους είδε τον Σπανούλη να δίνει μια υπέροχη ασίστ στον Πρίντεζη και τον Ολυμπιακό να στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης – με φιναλίστ πάλι την CSKA- στην Κωνσταντινούπολη (2012). Τον επόμενο χρόνο, επιστρέφοντας ως παίκτης στη Βαρκελώνη, είδε ξανά την «κόκκινη αρμάδα» – με τον Σπανούλη MVP – στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου της Euroleague.
Σε επίπεδο Final Four ή πρόκρισης σε αυτό, οι δύο σταρ συναντήθηκαν ξανά το 2018, όταν ο προπονητής πλέον Σάρας με τη Ζαλγκίρις απέκλεισε τον Ολυμπιακό (με σκορ 3-1), μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο την «έχθρα» με τους «ερυθρόλευκους».
Στη συνέχεια, ο πρίγκιπας της ιστορίας μας συνέχισε την πορεία του από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, με την ελπίδα να επαναλάβει την πορεία του ως παίκτης – καταφέρνοντας απλώς να κερδίσει ξανά την ομάδα του Πειραιά στον μικρό τελικό του 2022 (Βελιγράδι).
Ακολουθώντας τα βήματα του μέντορα, αντιμέτωπος με τους μύθους που ο ίδιος έκτισε!
Σήμερα, τον βρίσκουμε στη Fenerbahce Beko. Στην ομάδα όπου αγωνίστηκε το 2011 και κατέκτησε το νταμπλ στην Τουρκία! Με την ίδια ομάδα, ο μέντοράς του, Ζέλικο, πήγε σε πέντε σερί Final Four (2015–2019). Πλέον, ο Γιασικεβίτσιους ελπίζει να ακολουθήσει τα βήματά του: σε κατακτήσεις, σε εμπειρία, σε αναγνώριση – όχι ως παίκτης πια, αλλά ως προπονητής!
Το σύνολο της Fenerbahce, που κατέκτησε τη δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο, είναι εξαιρετικά δουλεμένο από το πάλαι ποτέ «χρυσό αγόρι» των ευρωπαϊκών παρκέ. Έχει εμφυσήσει πλήρως την μπασκετική του ιδιοφυΐα στην ομάδα, ενώ έχει εντάξει παίκτες με δυναμισμό και αυταπάρνηση σε κάθε κατοχή.
Η τεράστια εμπειρία του Γκούντουριτς, το επιθετικό ταλέντο των Μπόλντουιν και Γουίλμπεκιν, η πολύπλευρη συνεισφορά του Μακόλουμ και η ποιότητα στο «4» με Μέλι και Χέις-Ντέιβις έχουν δώσει στα χέρια του βιρτουόζου Λιθουανού προπονητή πολλά «όπλα». Τόσα ώστε να έχει κερδίσει φέτος δύο φορές την τρομερή «κόκκινη» αρμάδα του Μπαρτζώκα – τους πρωτοπόρους της διοργάνωσης.
Η ομάδα από την ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης, από τη συνοικία της Χαλκηδόνας (σημερινό Kadiköy), φαντάζει δικαίως ως ένα από τα δύο μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση, αν λάβουμε υπόψη την απόδοσή της όλη τη σεζόν. Την ίδια στιγμή, αποτελεί τον πιο δύσκολο αντίπαλο για οποιονδήποτε σταθεί απέναντί της. Κάπως έτσι μοιάζει και ο «χαλίφης» Ολυμπιακός – αν και ο αέρας της ερήμου αλλάζει συχνά κατεύθυνση και μπερδεύει όσους τον έχουν για «πυξίδα» στην πορεία τους.
Για να το κάνει αυτό, στον ημιτελικό θα πρέπει να νικήσει έναν από δύο πιθανούς αντιπάλους:
α) Τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε την τελευταία του κούπα σαν παίκτης, την ομάδα που πέρυσι τον κέρδισε στον ημιτελικό με το άνετο 73-57 ή
β) την Anadolu Efes, καλούμενος να δώσει ακόμη έναν «εμφύλιο», όπως το 2009.
Αν όλα κυλήσουν ευνοϊκά, στο βάθος του τούνελ, η μοίρα φέρνει και πάλι γνώριμα πρόσωπα στον Σαρούνας. Και πάλι μπροστά του ο Σπανούλης ή οι «ερυθρόλευκοι»! Γενικώς, αν θέλετε, το γνώριμο του αντίπαλο δέος!
Τελικά, οι θεοί του μπάσκετ ξέρουν πολύ καλά να μπλέκουν τα κουβάρια της μοίρας. Και φέτος, στο Άμπου Ντάμπι, το έχουν κάνει με μαεστρία περσικού χαλιού. Μαγικού χαλιού, ίσως… Σαν αυτό που συνοδεύει πάντα τους πρίγκιπες των αραβικών παραμυθιών. Ή όσους ευνοούνται από ένα τζίνι, από ένα λυχνάρι γεμάτο ευχές.
Μα το κεφάλαιο με το λυχνάρι, τις ευχές που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί, και όσες ακόμη μπορεί να ζητήσει ο «φτωχός» Αλαντίν ώστε να στεφθεί στους αμμόλοφους της Αραβικής Χερσονήσου, θα ακολουθήσει την επόμενη «νύχτα» μας. Την τελευταία. Αυτή που θα αφορά έναν με φτωχή μπασκετική καταγωγή – και το πώς έφτασε να μοιάζει (ή να είναι τελικά) «γαλαζοαίματος»…
