Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας θάνατος στέκεται αφορμή για περισυλλογή. Μα είναι από τις λίγες φορές που βλέπεις τόσο μαζική και συντονισμένη αντίδραση από ανθρώπους που, κατά τα άλλα, στέκονται σε «αντίπαλα χαρακώματα». Η απώλεια του Δημήτρη Χατζηχρήστου, του ιδρυτή της Original 21, άφησε πίσω της ένα τεράστιο κενό. Μα άφησε κι ένα αποτύπωμα πιο δυνατό απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Ο καθένας με τον τρόπο του, οι φίλαθλοι και οι οργανωμένοι οπαδοί από ομάδες όλης της Ελλάδας στάθηκαν απέναντι σ’ αυτή την απώλεια με σεβασμό. Γιατί, τελικά, υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας ενώνει: το ότι αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο πίσω από τον οπαδό. Και ειδικά έναν άνθρωπο όπως ο Δημήτρης.
Ήταν φανατικός, ναι. Αγαπούσε την ΑΕΚ με πάθος. Ζούσε για την ομάδα του. Ένα γλυκό λάθος όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει. Όμως ποτέ δεν αμφισβήτησε το δικαίωμα του άλλου να αγαπάει τη δική του. Ποτέ δεν μίσησε τον «απέναντι» επειδή φορούσε άλλα χρώματα. Αντίθετα, πίστευε βαθιά πως αυτή η αγάπη – κάθε αγάπη – πρέπει να είναι σεβαστή. Και πάνω απ’ όλα, πίστευε πως ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει. Όχι να χωρίζει. Όχι να αιματοκυλίζει κερκίδες και δρόμους.
Αυτό το πίστευε κι ας μην το φώναζε με συνθήματα. Το απέδειξε με τη στάση του. Ήταν απέναντι σε κάθε μορφή βίας. Ήταν κατά του χουλιγκανισμού και του μίσους. Ήταν ένας από εκείνους που μας θυμίζουν ότι η αγάπη για μια ομάδα δεν χρειάζεται να περνά από το μίσος για τις άλλες.
Και για όλους εμάς που παρακολουθούμε τα τραγελαφικά και τα κωμικοτραγικά – όπως αυτά που είδαμε πρόσφατα στους τελικούς της Basket League μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού – το να θυμηθούμε τι πρέσβευε ένας άνθρωπος σαν τον Δημήτρη, είναι σχεδόν υποχρέωση. Αυτές οι εικόνες στα παρκέ, με την ένταση, τα επεισόδια, τις διακοπές και την πλήρη απώλεια ελέγχου, είναι η απόδειξη ότι έχουμε χάσει τον προσανατολισμό. Ξεχάσαμε γιατί υποστηρίζουμε την ομάδα μας. Ξεχάσαμε ότι στο τέλος της μέρας, είναι παιχνίδι. Παιχνίδι που θα έπρεπε να μας δίνει χαρά. Όχι να μας ντροπιάζει.
Ως φίλος του Άρη, μπορώ να το πω με καθαρή συνείδηση. Δεν γράφω αυτό το κείμενο ούτε από υποχρέωση, ούτε από κάποιο οπαδικό καθήκον. Το γράφω γιατί ένιωσα την ανάγκη. Ο Δημήτρης ήταν από τα μέρη μου. Και κυρίως, γιατί όταν φεύγει ένας τέτοιος άνθρωπος, οφείλουμε να θυμόμαστε τι άφησε πίσω του. Όχι μόνο στις κερκίδες, αλλά και στις αξίες.
Ο αθλητισμός δεν είναι πόλεμος. Δεν είναι βεντέτα. Είναι κοινό πάθος, διαφορετικό χρώμα. Και αν ο θάνατος ενός ανθρώπου μπορεί να μας ενώσει – έστω και για λίγο – πόσο άδικο είναι να μη μπορεί να το κάνει η ίδια η ζωή;
Καλό ταξίδι Μίμη…
