Στο γήπεδο του Βόλου, το φθινοπωρινό απόγευμα πήρε φωτιά από νωρίς. Δεν είχε καλά καλά προλάβει να κυλήσει το πρώτο λεπτό και ο Σαΐντ Χάμουλιτς άνοιξε το σκορ. Ήταν μια φάση από εκείνες που δείχνουν την πρόθεση μιας ομάδας. Ο Βόλος μπήκε με ένστικτο κυνηγού, πίεσε, έκλεψε, και μέσα από τις κόντρες ο Βόσνιος βρήκε δίχτυα. Στο 54ο δευτερόλεπτο, η μπάλα ήταν ήδη στα δίχτυα του Τιναλίνι.
Η συνέχεια είχε άλλο ρυθμό. Ο Πανσερραϊκός, πληγωμένος αλλά όχι υποταγμένος, άρχισε να βρίσκει βηματισμό. Ο Μπανζάκι δοκίμαζε το πόδι του από μακριά, ο Ιβάν πάλευε με το σώμα και την τύχη. Και όταν στο 66’ ο Σιδηρόπουλος κάλεσε τη βοήθεια του VAR, ο χρόνος σαν να πάγωσε. Το πέναλτι δόθηκε, ο Ιβάν το εκτέλεσε δυνατά στο κέντρο, και το 1-1 ήρθε σαν φυσική αποκατάσταση της ισορροπίας.
Όμως το ποδόσφαιρο δεν αγαπά τη λογική. Το αγαπά το λάθος, τη στιγμή, την καρδιά. Κι εκεί, στο 90ό λεπτό, ένα λάθος άλλαξε τη μοίρα του ματς. Ο Φέλτες έκανε κοντρόλ που δεν του βγήκε, ο Τζόκα έκλεψε σαν αλεπού, κι ο Λάζαρος Λάμπρου, με την ηρεμία που έχουν οι ώριμοι παίκτες, πέρασε τον Τιναλίνι και σφράγισε το 2-1.
Το γκολ του Λάμπρου στο 90’ χάρισε δικαιοσύνη σ’ ένα παιχνίδι που κύλησε σαν ρεύμα, γρήγορο, γεμάτο πάθος και ανατροπές.
Το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι. Ο Βόλος βρήκε δικαίωση για το πάθος του, ο Πανσερραϊκός έφυγε με την πίκρα του χαμένου βαθμού, αλλά και με αξιοπρέπεια. Στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι μόνο το σκορ. Είναι η εικόνα δύο ομάδων που έπαιξαν ποδόσφαιρο καθαρό, με ένταση, με ψυχή.
Στο Πανθεσσαλικό έμοιαζε να φυσάει ξανά το παλιό εκείνο ποδοσφαιρικό πνεύμα, που δεν μετράει τα «κλικ» στις πλατφόρμες των social media, αλλά τις ανάσες των παικτών και το χτύπημα της μπάλας στο γρασίδι.
