Τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού μέσα από τα μάτια ενός φιλάθλου..
«Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι, όταν με φέρανε μέσα στο Καραϊσκάκη»…
Πρέπει να ήταν Νοέμβριος, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σε ματς εντός έδρας με τη Ρόδο, που φορούσε πράσινα και δικαίως μπερδεύτηκα! Αλλά εγώ ήμουν ήδη τρελαμένος για την ερυθρόλευκη ριγέ, για αυτήν που με σημάδεψε από παιδί και συνεχίζει να με συγκινεί, ακολουθώντας την, αναζητώντας την, όπως ακριβώς αναμένουμε το τέλος του χειμώνα, να «γλυκάνει» ο καιρός λίγο, ρε φίλε, να αράξουμε…
Δεν είναι δα και κάτι το πρωτάκουστο, πως με κάθε φορά που έμπαινε ο Μάρτης (σαν το «έμπαινε Γιούτσο» της δεκαετίας του ’60, που φώναζαν οι πατεράδες μας στο πάλαι ποτέ «Ποδηλατοδρόμιο» και νυν «Γ. Καραϊσκάκης»), το μυαλό κάθε ακραιφνούς, πιστού και ατελείωτα «άρρωστου» οπαδού του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Αυτή της 10ης του μήνα, τότε που ο καθένας ευχαριστεί τον όποιο του γνώρισε αυτή την ομάδα, αναπολεί τι έχει ζήσει με αυτήν, θυμάται τις στιγμές που το δάκρυ κυλούσε ασταμάτητα λόγω μιας μεγάλης επιτυχίας και παράλληλα ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον.
Ο εκατονταετής εορτασμός προφανής και η εορταστική ατμόσφαιρα δεδομένη. Οι δε πρόσφατες εβδομάδες ανεπανάληπτες, ειδικά στις ειδικές εκδηλώσεις των εντός έδρας παιχνιδιών της ομάδας, σε όλα τα τμήματα της, γιατί είναι και πολλά τα «έρμα»… και αυτό το «πολλά» ίσως να είναι και ένα σημείο αναφοράς. Μια μικρή λεπτομέρεια, που μπορεί ωστόσο να αποτελέσει πυξίδα για τον καινούργιο αιώνα του δαφνοστεφανομένου έφηβου…
Θα μου πείτε: «Πάντα επιτυχημένα είναι αυτά τα γενέθλια πια;» Σαφώς και όχι. Ως παιδί της δεκαετίας του ’80, που είχε όμως την τύχη να γεννηθεί στην αρχή της δεκαετίας του ’70, η ενασχόλησή μου με τα ομαδικά αθλήματα του ΟΣΦΠ ήταν τεράστια και οι συμμετοχές τους στο εγχώριο πρωτάθλημα, όσο και στις ευρωπαϊκές τους διοργανώσεις, δεν ήταν πάντοτε επιτυχημένες ή έστω, δεν άφηναν πάντα την ίδια πινελιά στην γενέθλια τούρτα της Άνοιξης…
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ίσως το τμήμα βόλεϊ, που προσπαθούσε να προχωρήσει στην Ευρώπη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, με κορυφαία στιγμή την πρώτη συμμετοχή σε F6 στο Παρίσι (1981), πράγμα αδιανόητο για οποιονδήποτε άλλο ελληνικό σύλλογο; Ή μήπως τη συνεχιζόμενη παρουσία σε F4 τη δεκαετία του ’90 με την αδιάλειπτη γλυκόπικρη γεύση της ήττας σε τελικούς;
Ίσως πάλι να πάμε στο F4 του Τελ Αβίβ. Τη πιο αδυσώπητη «μαχαιριά» που δέχτηκε ο μέσος οπαδός του, όντας σίγουρος για το πολυπόθητο τρόπαιο στο μπάσκετ, με την ομάδα-οδοστρωτήρα των Τόμιτς, Σιγάλα, Πάσπαλιε, Τάρλατς (θα τελειώσει το κείμενο αν τους γράψω όλους και για αυτό σταματάω…) να είναι χάρμα ειδέσθαι έως τα τελευταία 7 λεπτά του τελικού; Ή στους χαμένους ημιτελικούς και τελικούς έκτοτε, λες και η συνεχής παρουσία σε κορυφαίο επίπεδο τα τελευταία 15 χρόνια δεν είναι κάτι που κάθε άλλος ευρωπαϊκός σύλλογος θα αναζητούσε σαν αφετηρία;
Πώς μπορεί να μετρηθεί η αδιάκοπη προσπάθεια και η απαράμιλλη θέληση του τμήματος πόλο των ανδρών, με τις τόσες επιτυχίες που τελικά οδήγησαν στον τίτλο της Βουδαπέστης το 2002; Ή μήπως το ότι σε όλη πλέον την Ευρώπη που ασχολείται με το υγρό στοιχείο (μέσα και έξω από την πισίνα) το σήμα με τον έφηβο τείνει να γίνει τόσο γνωστό όσο αυτό, ερυθρόλευκης, γνωστής εταιρίας αναψυκτικών… χωρίς να ξεχνάμε την Εθνική Ελλάδος πόλο, που είχε σταθερή παρουσία σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων και αποτελούνταν κατά βάση από αθλητές του ΟΣΦΠ τα τελευταία 30 χρόνια.
Πολλά τα παραδείγματα, πολλές οι στιγμές, πάμπολλα τα συναισθήματα που έχει προσφέρει η ερυθρόλευκη στρατιά των αθλητών του Ολυμπιακού όλα αυτά τα χρόνια… Και ασφαλώς, δεν χρειάζεται να επισημάνω τις επιτυχημένες στιγμές, γιατί αυτές γιγάντωσαν το όνομά του και δεν γίνεται να τις αμφισβητήσει κανείς, ή τουλάχιστον ουδείς από τους φιλάθλους του δεν πρέπει να μπαίνει σε τέτοιου είδους συζητήσεις πια…
Αν πρέπει, λοιπόν, να ευχηθώ και να ονειρευτώ κάτι για τα επόμενα 100 χρόνια… αν πρέπει να ζητήσω από τη ζωή «που έχει βαφτεί ερυθρόλευκη» πια και δεν αλλάζει κάτι, δεν είναι η συνέχεια στις επιτυχίες μόνο! Το μεγαλύτερο κέρδος για έναν σύλλογο είναι η αλλαγή στη νοοτροπία του μέσου φιλάθλου, η μετεξέλιξη της αισθητικής του και η ωρίμανση στα αθλητικά του ενδιαφέροντα. Και αυτά επ’ ουδενί δεν αρμόζουν με τις όποιες κατά καιρούς «καφρίλες» που έχουν λάβει χώρα σε παιχνίδια του, με τις όποιες λεκτικές ή σωματικές αντιπαραθέσεις με τους «άλλους», με τους «πομενένους», με τους «αλλόθρησκους»…
Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι σαν «βαριά κληρονομιά», όπως αναφέρει και το γενέθλιο σύνθημα, κατά την άποψή μου, είναι το ότι ο Ολυμπιακός είναι πια σε άλλο επίπεδο. Σε άλλη πίστα. Είναι μακριά από τους όποιους ανταγωνιστές του στην Ελλάδα και ένα από τα πιο αξιοζήλευτα clubs στην Ευρώπη. Αν κοιτάξουμε τον σύλλογο σαν άθροισμα τμημάτων και αθλητών, έτσι όπως μας αρέσει (κάποιες φορές αυτάρεσκα, μα συνάμα αποδεδειγμένα με μαθηματικό τρόπο ως άποψη) να είμαστε υπερήφανοι για την πολυσυλλεκτικότητα των τίτλων, και κάπως έτσι θα πρέπει και να αφήσουμε τις μικροπρέπειες «στην μπάντα» (περνάει ο Λοσάντα!).
Αυτή θα πρέπει να είναι η σημαία μας πια... Αρχής γενομένης τις επόμενες εβδομάδες, που τα τμήματα βόλεϊ και πόλο θα παλέψουν για τη συνέχιση της ύπαρξής τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που το μπάσκετ θα εξακολουθήσει να είναι σημαιοφόρος στην Ευρωλίγκα, και φυσικά το ποδόσφαιρο, που πέρυσι έφερε τον πολυπόθητο ευρωπαϊκό τίτλο και βρίσκεται ένα βήμα πριν το νταμπλ.
Αυτό θα πρέπει να είναι το νέο στοίχημα του Ολυμπιακού μας. Πιο όμορφο ΣΕΦ, μεγαλύτερα στάδια και χώροι για τα όλα τα δοξασμένα τμήματά μας, αλλά συνάμα και αλλαγή στην κουλτούρα μας. Ο έφηβος είναι το σύμβολο μιας καθαρά λαϊκής στην καρδιά πληθυσμιακής ομάδας, ανθρώπων του μόχθου, παιδιών του μεροκάματου, ατόμων που σε αυτόν βρίσκουν διέξοδο από την όποια καθημερινότητα, μα παράλληλα, το γιγάντωμά του σε όλο αυτόν τον αιώνα που πέρασε, φέρνει σαν «δώρο» και την αλλαγή των οπαδών του σε όλα τα επίπεδα. Όχι άλλα καπνογόνα, όχι άλλες φωτιές σε ήττες, όχι άλλοι ξυλοδαρμοί. Δεν αρμόζουν αυτά σε ένα κορυφαίο ευρωπαϊκό σύλλογο… Έτσι μόνο η ομάδα θα προχωρήσει μπροστά, έτσι μόνο η ομάδα θα μεγαλουργήσει απρόσκοπτα. Αυτός πρέπει να είναι ο Ολυμπιακός του νέου αιώνα, ο Ολυμπιακός των ονείρων μας…
