*32 χρόνια μετά το έπος του Τορίνου, ο ΑΡΗΣ και το ελληνικό μπάσκετ βρίσκονται μακριά
από τις μέρες δόξας. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει δρόμος επιστροφής ή αν οι μνήμες θα μείνουν απλώς μια ρομαντική ανάμνηση…*
Η βραδιά του Τορίνου: Η στιγμή της δικαίωσης
Πριν από 32 χρόνια, στο Τορίνο, γράφτηκε μια από τις χρυσές σελίδες της ιστορίας του
ελληνικού μπάσκετ. Ήταν τότε που ο ΑΡΗΣ, ο «Αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ,
κατέκτησε τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο, επικρατώντας της Εφές Πίλσεν με 50-48 σε
έναν επεισοδιακό τελικό. Ήταν η στιγμή που η ομάδα της Θεσσαλονίκης δικαιώθηκε για
όλα όσα είχε προσφέρει στο άθλημα, αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό συνολικά,
αλλάζοντας την πορεία του μπάσκετ στη χώρα μας.
Μια μακρινή, αλλά γλυκιά ανάμνηση
Το τρόπαιο του Τορίνου ήταν κάτι που ο ΑΡΗΣ άξιζε χρόνια πριν, ωστόσο παρέμενε μακριά από κάποια κατάκτηση μέχρι τότε. Αν και εκείνη η επιτυχία φαινόταν το προμήνυμα για ακόμη μεγαλύτερα
πράγματα, σήμερα ανήκει περισσότερο στο παρελθόν, ως μια γλυκιά ανάμνηση που
συγκινεί, αλλά και πονά.
Η σημερινή εικόνα: Απαξίωση και στασιμότητα
Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει με σκιά του εαυτού του. Το
άθλημα που κάποτε έβγαλε την Ελλάδα από την αφάνεια, βρίσκεται πλέον σε
παρατεταμένη κρίση. Τα κλειστά συμβόλαια της Ευρωλίγκας έχουν αφαιρέσει κάθε
κίνητρο για επενδύσεις και ανανέωση. Ο ανταγωνισμός έχει εκλείψει, καθώς οι τίτλοι
μοιράζονται μεταξύ των δύο «μεγάλων» της Αθήνας, αφήνοντας τις υπόλοιπες ομάδες να
παλεύουν χωρίς ρεαλιστική προοπτική διάκρισης.
Ο ΑΡΗΣ σε αναζήτηση ταυτότητας
Ο ΑΡΗΣ, η ομάδα με τους πιο μπασκετικούς και πιστούς οπαδούς στη χώρα, πληρώνει τα
λάθη του παρελθόντος. Η κακοδιαχείριση και τα οικονομικά αδιέξοδα τον έχουν οδηγήσει
σε μια συνεχόμενη μάχη για επιβίωση. Από πρωταγωνιστής, έχει μετατραπεί σε κομπάρσο
ενός πρωταθλήματος που δεν θυμίζει σε τίποτα τις χρυσές του εποχές.
Ένα πρωτάθλημα χωρίς ενδιαφέρον
Με την κατάσταση αυτή, αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, το ελληνικό πρωτάθλημα
κινδυνεύει να απαξιωθεί πλήρως. Η έλλειψη επενδυτών και η απομάκρυνση του κόσμου το
καθιστούν αδιάφορο, σε πλήρη αντίθεση με τις εποχές που θεωρούνταν το κορυφαίο της
Ευρώπης.
Οι ρομαντικοί του μπάσκετ και οι μνήμες του παρελθόντος
Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι ρομαντικοί φίλοι του αθλήματος δεν έχουν άλλο καταφύγιο από
τις αναμνήσεις. Βραδιές σαν εκείνη του Τορίνου, στιγμές δόξας και μεγαλείου, γίνονται
διηγήσεις που συνοδεύονται από μια δόση νοσταλγίας και, ίσως, λίγα δάκρυα.
