Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δεν τις εξηγείς. Δεν τις μετράς. Δεν τις υπολογίζεις. Είναι εκεί, βαθιά μέσα σου — άδολες, αγνές, αληθινές. Όπως η αγάπη που έχει ένας άνθρωπος για τον σκύλο του. Δεν περιμένει κάτι πίσω. Δεν ζητά αντάλλαγμα. Του δίνει ό,τι έχει, κάθε μέρα, απλά και μόνο γιατί έτσι νιώθει.
Έτσι ακριβώς είναι κι η αγάπη του οπαδού του Άρη για την ομάδα του.
Μια ζωή χωρίς τίτλους. Μια ζωή με απογοητεύσεις, με αδικίες, με “σχεδόν”. Κι όμως, δεν φεύγει. Δεν παραιτείται. Δεν λέει “ως εδώ”. Είναι εκεί. Στην κερκίδα, στον δρόμο, στο ραδιόφωνο, στην ψυχή. Και αυτό δεν είναι απλά πίστη — είναι ανιδιοτέλεια. Είναι αγάπη χωρίς όρους. Όπως αγαπάς το σκυλί σου. Όχι επειδή σου φέρνει κάτι, αλλά επειδή είναι οικογένεια.
Η εικόνα ενός κυρίου που φιλάει τον σκύλο του, ντυμένο με τα χρώματα του Άρη, λέει περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσαν να πουν χίλιες λέξεις. Δεν ξέρουμε ποιος από τους δύο έντυσε τον άλλον με αυτά τα χρώματα — ο σκύλος τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος τον σκύλο. Δεν έχει σημασία. Και οι δύο αγαπούν τον Άρη. Και αγαπιούνται μεταξύ τους. Και αυτή η αγάπη δεν ζητάει ούτε κύπελλα, ούτε πανηγύρια. Ζητάει μόνο παρουσία. Μόνο το “είμαι εδώ”.
Αν όλοι οι φίλαθλοι αγαπούσαν τις ομάδες τους έτσι —καθαρά, αληθινά, χωρίς υστερίες και συμφέροντα— ίσως να βλέπαμε γήπεδα γεμάτα φωνές και όχι καπνούς. Παιδιά που μαθαίνουν τι σημαίνει αγάπη για τη φανέλα και όχι μίσος για τον αντίπαλο. Ίσως να βλέπαμε τον αθλητισμό να γίνεται ξανά αυτό που γεννήθηκε για να είναι: μια γιορτή. Ένας δεσμός. Μια πίστη.
Ο συγκεκριμένος οπαδός του Άρη είναι κάτι παραπάνω από φίλαθλος. Είναι παράδειγμα. Παράδειγμα αγάπης χωρίς “αν”. Και μακάρι αυτό να γίνει πρότυπο για όλους. Να αγαπάμε όπως αυτός. Να στηρίζουμε όπως αυτός. Να είμαστε εκεί, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Όπως με τον σκύλο σου. Όπως με τον Άρη.
