Στις Σέρρες, ένα απόγευμα γεμάτο ηλεκτρισμό και ανυπομονησία, η ΑΕΛ βρήκε επιτέλους τη νίκη που αναζητούσε εδώ και καιρό. Νίκη όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στην ψυχολογία, νίκη που της ξαναδίνει φωνή μέσα στο πρωτάθλημα. Με δύο όμορφα γκολ από τον Μπαγκαλιάννη και τον Ουάρντα, και με έναν Μελίσσα που κατέβασε ρολά, οι «βυσσινί» πέρασαν από την έδρα του Πανσερραϊκού με 0-2, σε ένα παιχνίδι που τα είχε όλα: ρυθμό, ένταση, VAR, δοκάρια και πάθος που ξεχείλιζε σε κάθε μονομαχία.
Ο Πανσερραϊκός μπήκε στο ματς με νεύρο και διάθεση να επιβληθεί, πιέζοντας από τα πρώτα λεπτά με τον Νάνελι και τον Ιβάν να ψάχνουν διαδρόμους στην περιοχή της Λάρισας. Η ΑΕΛ όμως έδειξε ωριμότητα και υπομονή. Έστησε σωστά τις γραμμές της, έκλεισε τους χώρους και περίμενε τη στιγμή που το παιχνίδι θα άνοιγε για να χτυπήσει. Αυτή η στιγμή ήρθε στο 37ο λεπτό, όταν ο Πέτρος Μπαγκαλιάνης, με σουτ–κεραυνό από τα τριάντα πέντε μέτρα, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Τιναλίνι και τους φιλοξενούμενους στα ουράνια. Ένα γκολ απ’ αυτά που σπανίζουν, γεμάτο δύναμη και ακρίβεια, το πρώτο του νεαρού αμυντικού με τη φανέλα της ΑΕΛ, κι ίσως το ομορφότερο της αγωνιστικής.
Το μομέντουμ είχε ήδη αλλάξει πλευρά, όμως η ΑΕΛ δεν αρκέστηκε εκεί. Λίγο πριν από το ημίχρονο, στο 44’, ο Παπαγεωργίου εκτέλεσε υποδειγματικά από δεξιά, και ο Ουάρντα, με γνώριμο σπριντ και ιδανική κεφαλιά, έγραψε το 0-2. Εκρηκτικός και συγκεντρωμένος, έτρεξε κατευθείαν στον πάγκο, πανηγύρισε με πάθος και έδειξε πόσο του είχε λείψει αυτή η στιγμή. Ήταν το γκολ της λύτρωσης, αυτό που σφράγισε ένα πρώτο μέρος από τα πιο γεμάτα που έχουμε δει φέτος στη Stoiximan Super League.
Κι αν τα δύο γκολ δεν έφταναν για να ταράξουν τον Πανσερραϊκό, ήρθε στο 45+4’ και η αποβολή του Λύρατζη να βάλει τέλος στις όποιες ελπίδες του. Ο VAR κάλεσε τον διαιτητή να δει ξανά τη φάση, (μαρκάρισμα με τις τάπες πάνω στο κεφάλι του Κοσονού) και η κίτρινη έγινε κόκκινη μέσα σε παγωμάρα. Από εκείνο το σημείο και μετά, το έργο είχε ξεκάθαρη πλοκή. Ένας Πανσερραϊκός που πάλευε με αριθμητικό μειονέκτημα και μια ΑΕΛ που έπαιζε με πειθαρχία, ελέγχοντας τον ρυθμό σαν έμπειρη ομάδα που ήξερε πως η δουλειά είχε σχεδόν τελειώσει.
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να αντιδράσουν περισσότερο με την καρδιά παρά με τα πόδια. Ο Νάνελι, ο Ιβάν και ο Τσαούσης έψαξαν το γκολ που θα ξανάβαζε φωτιά στο παιχνίδι, όμως ο Μελίσσας είχε διαφορετική άποψη. Ψύχραιμος και σταθερός, αποσόβησε ό,τι πέρασε από μπροστά του. Από την άλλη, η ΑΕΛ, χωρίς να ρισκάρει περιττά, είχε κι άλλες στιγμές για να «κλειδώσει» το ματς, με τον Τούπτα και τον Μούργο να αγγίζουν το τρίτο γκολ. Το δοκάρι στο 85’ στην προσπάθεια του Σλοβάκου ήταν απλώς η επισφράγιση μιας βραδιάς όπου όλα κύλησαν ιδανικά για τους Θεσσαλούς.
Όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα, οι παίκτες της ΑΕΛ αγκαλιάστηκαν σαν να είχαν μόλις σπάσει κατάρα. Και ίσως, κατά κάποιον τρόπο, το είχαν κάνει. Γιατί αυτή η νίκη στις Σέρρες δεν ήταν απλώς τρεις βαθμοί· ήταν μια επανεκκίνηση. Μια υπόσχεση ότι η ιστορική ομάδα της Λάρισας, με τον Ουάρντα ξανά στο προσκήνιο και τον Μπαγκαλιάνη να ωριμάζει μέσα στο χορτάρι, μπορεί να ξαναχτίσει τον χαρακτήρα της.
Ο Πανσερραϊκός έμεινε με το παράπονο, αλλά όχι χωρίς αξιοπρέπεια. Έπαιξε, πάλεψε, δημιούργησε ευκαιρίες ακόμη και με δέκα παίκτες, και γνώρισε την ήττα με το κεφάλι ψηλά. Όμως η βραδιά ανήκε στην ΑΕΛ. Στους «βυσσινί» που θυμήθηκαν τον εαυτό τους, που βρήκαν το θάρρος να κοιτάξουν μπροστά. Στους παίκτες που απόψε έδειξαν πως το πάθος, όταν συνδυάζεται με πειθαρχία, μπορεί να ξαναδώσει ζωή σε μια ολόκληρη ομάδα.
