Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό, και ειδικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα που σημειώθηκαν την περασμένη άνοιξη, μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Ολυμπιακός – ΑΕΚ για το πρωτάθλημα της Super League (ο Θεός να τη κάνει Super!), αλλά και τα κωμικοτραγικά που εκτυλίσσονται στους τελικούς της Greek Basketball League (μας μάρανε η αγγλική…), μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, ο απλός, αγνός φίλαθλος (αν υπάρχει ακόμη τέτοιος στη χώρα μας), το ελάχιστο που μπορεί να αισθάνεται είναι απογοήτευση.
Υποτίθεται ότι έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες αθλητές, ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες και γενικά έναν επαγγελματικό στίβο. Αυτό σημαίνει πως το «προϊόν» που προσφέρουν θα έπρεπε να είναι αντάξιο της θέσης και των προσδοκιών τους, ικανό να προσελκύσει και να ικανοποιήσει τον «πελάτη». Φευ!
Είναι κατανοητό ότι σε έναν αγώνα υψηλής έντασης οι παλμοί ανεβαίνουν. Όμως, ακόμη και τότε υπάρχουν όρια. Όρια για τα οποία οι αθλητές υποτίθεται πως έχουν εκπαιδευτεί στις πολυδιαφημιζόμενες και πολλά υποσχόμενες ακαδημίες, υπό την καθοδήγηση έμπειρων προπονητών.
Είναι αδιανόητο επαγγελματίες αθλητές που κερδίζουν ποσά αστρονομικών μεγεθών να τσακώνονται σαν κοινοί εγκληματίες και να επικρατεί ατιμωρησία. Είναι εξίσου αδιανόητο άνθρωποι που ηγούνται επαγγελματικών σωματείων και ανώνυμων εταιρειών να συμπεριφέρεσαι με χυδαίο τρόπο και λόγο. Είναι αδιανόητο να εγκαλείς, ως κράτος, τους διοικούντες, τους παίκτες, τους παράγοντες, και όταν επαναλαμβάνονται οι έκνομες πράξεις, να μην υπάρχει καμία συνέπεια. Τελικά, έτσι ευτελίζεις όχι μόνο το άθλημα αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό, ανεξαρτήτως σε ποια ομάδα ανήκεις και ποια πλευρά στηρίζεις.
Δυστυχώς, όλα αυτά συνδέονται άμεσα με την κοινωνία και την επηρεάζουν — ιδιαίτερα τη νεότερη γενιά — η οποία παλεύει καθημερινά να βρει υγιή πρότυπα, να προοδεύσει και να σταθεί στα πόδια της μέσα σε ένα περιβάλλον όχι απλώς απαιτητικό, αλλά βαθιά τοξικό. Από πού μπορεί να αντλήσει στήριγμα ένας νέος άνθρωπος; Πώς να διαμορφώσει συμπεριφορά, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανεργία, τη βία στο οικογενειακό του περιβάλλον, τις οικονομικές δυσκολίες στις σπουδές, ή τον εκφοβισμό; Και όταν στρέφεται στον – θεωρητικά – υγιή χώρο του αθλητισμού, αντί για θετικά παραδείγματα, αντικρίζει απογοητευτικές και απαράδεκτες συμπεριφορές.
Το αποτέλεσμα; Θα στραφεί στην παραβατικότητα και, ακόμη χειρότερα, θα εκτονωθεί μέσω της βίας. Τραγικό παράδειγμα: στον περιβάλλοντα χώρο αγώνα βόλεϊ, ένας αστυνομικός έχασε τη ζωή του, απλά και μόνο επειδή είχε βάρδια εκείνη την ημέρα. Και πόσα άλλα ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά; Ουκ έστιν αριθμός διαχρονικά.
Ταυτόχρονα μια κοινωνία που τα ανέχεται όλα αυτά, σφυρίζει αδιάφορα, γιατί “δεν μας αφορά”, γιατί αφού κάποιος «δικός μας» δεν εμπλέκεται δεν δίνουμε δυάρα. Μέχρι να εμπλακεί. Και τότε… Αν όλα αυτά δεν συνιστούν τον ορισμό της τοξικότητας και των συνεπειών της, τότε τι συνιστά;
Κι αν όλα αυτά δεν έφταναν, έρχεται και η επιβεβαίωση πως αυτό που ζούμε δεν είναι μόνο τοξικό, αλλά και βαθιά άρρωστο.
Στο Βέλγιο, σε ποδοσφαιρικό αγώνα της δεύτερης ομάδας της Γκενκ απέναντι στη Λιέγη, και ενώ το σκορ είχε ήδη διαμορφωθεί υπέρ της Λιέγης (3-0), ο νεαρός τερματοφύλακας Μπρεντ Στέβενς, ο οποίος έκανε ντεμπούτο, απέκρουσε πέναλτι και το πανηγύρισε μπροστά στους οπαδούς των αντιπάλων. Ο αγώνας τελείωσε και οι οπαδοί της Λιέγης χειροκρότησαν τον νεαρό τερματοφύλακα – όχι ειρωνικά, αλλά από σεβασμό, αφού λίγες μέρες πριν είχε χάσει τον πατέρα του. Εκείνος έτρεξε να τους ευχαριστήσει, κι αυτοί τον αγκάλιασαν. Σπάνιες στιγμές.
Το δεύτερο «χτύπημα» ήρθε από ένα βίντεο από την Ιαπωνία. Εκεί όπου αυτοκίνητα σταματούν μπροστά σε διάβαση για να περάσουν μικρά παιδιά, και μόλις αυτά διασχίσουν τον δρόμο, υποκλίνονται στους οδηγούς για να πουν “ευχαριστώ”. Πολλοί θα πουν ότι τα παιδιά έχουν πάρει καλή αγωγή από το σπίτι. Ίσως. Όμως στην Ιαπωνία, τα παιδιά όταν ξεκινούν το σχολείο μαθαίνουν πρώτα τρόπους καλής συμπεριφοράς – και μετά την αλφαβήτα.
Τι να πει κανείς… Αδιανόητα πράγματα για εμάς. Ένα είναι βέβαιο: είμαστε έτη φωτός μακριά από τέτοιες καταστάσεις. Ας κάνει ο καθένας μας τη σύγκριση και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ας προβληματιστούμε. Και εντέλει, ας αποφασίσουμε προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πάμε. Ακόμα κι αν στρίψουμε το «καράβι» μία μόνο μοίρα προς τη σωστή πορεία, το κέρδος θα είναι μεγάλο — και για εμάς ως κοινωνία, και ως άνθρωποι.
Μήπως τελικά μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι υπέρ μας και να βγούμε από το τούνελ της σήψης και της τοξικότητας;
