Η πορεία της Εθνικής Ποδοσφαίρου Γυναικών στις αναμετρήσεις του Nations League ολοκληρώθηκε με έξι ήττες σε ισάριθμους αγώνες και μηδέν βαθμούς. Πέρα από τα αποτελέσματα, το πρόβλημα αποτυπώθηκε και στην εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο, με απουσία συνοχής, προσανατολισμού και βασικής τακτικής.
7 σημαντικοί λόγοι που πιστεύουμε ότι οδήγησαν την εθνική μας σε αυτή την εικόνα:
- Η Εθνική ομάδα άλλαξε απίθανο αριθμό παικτριών στα έξι παιχνίδια, με αποτέλεσμα την απόλυτη αποτυχία εξοικείωσης και δημιουργίας συνόλου.
- Σε όλα τα παιχνίδια υπήρξε εμφανές έλλειμμα μεθόδου ανάπτυξης. Το πρόβλημα γινόταν πιο φανερό όταν οι κεντρικές αμυντικοί επιχειρούσαν επανειλημμένα μακρινές μπαλιές ανώφελα.
- Συνεχής υπονόμευση του ηθικού των αθλητριών, καθώς σε δηλώσεις, πριν και μετά τα παιχνίδια, επαναλαμβάνονταν θεωρίες περί «μειωμένης αθλητικότητας» του ποδοσφαίρου μας σε σχέση με εκείνο των αντιπάλων.
- Τα δύο γκολ υπέρ, έναντι δώδεκα κατά, και οι μηδέν βαθμοί σε έξι αγώνες συνιστούν την απόλυτη αποτυχία, ανεξαρτήτως της ποιότητας των αντιπάλων.
- Απαράδεκτη εκτίμηση δυνατοτήτων και χρησιμοποίηση των ποδοσφαιριστριών.
Ενδεικτικό (και μόνο) παράδειγμα: δεν είναι δυνατόν σε Εθνική ομάδα να αγωνίζεται παίκτρια ως αριστερό μπακ, ενώ σε όλο το πρωτάθλημα αγωνίζεται ως δεξί. Εδώ μιλάμε για national pool, όχι για περιορισμένο ρόστερ συλλόγου.
- Σε μια εποχή που το γυναικείο ποδόσφαιρο προσπαθεί να ανέβει επίπεδο, τόσο σε ανταγωνισμό όσο και σε θεατές, δηλώσεις που υποτιμούν συνεχώς το επίπεδο του πρωταθλήματος όχι μόνο δεν βοηθούν — αντίθετα, το υποσκάπτουν.
- Σε ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων, όπως το δικό μας, οι πιο ταλαντούχες αθλήτριες ξεχωρίζουν δια γυμνού οφθαλμού.
Το να μην τις καλεί ο ομοσπονδιακός (π.χ. Παπαδοπούλου, Πούλιου, Καπνίση) ή όταν τις καλεί, να τις αφήνει στον πάγκο (π.χ. Κοτσάκι, Γιαννακούλη), δεν ανταποκρίνεται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και εκλαμβάνεται αναγκαστικά ως έλλειψη αξιοκρατίας – και έτσι ακριβώς το βιώνουν οι ίδιες οι αθλήτριες.
