Η Εθνική Γυναικών Ελλάδας ηττήθηκε με 2-1 από την Ιρλανδία στο Δουβλίνο, σε ένα ματς όπου η τακτική προσήλωση στην άμυνα δεν απέφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρά την αντίδραση και τις ευκαιρίες στο δεύτερο ημίχρονο, η ελληνική ομάδα δεν κατάφερε να πάρει κάτι θετικό από την αναμέτρηση.
Η Εθνική μας ξεκίνησε το παιχνίδι με την ίδια διάταξη και φιλοσοφία όπως και πριν από λίγες ημέρες στην Κρήτη. Με σχηματισμό 5-2-3, γραμμές πολύ κοντά μεταξύ τους και ιδιαίτερα στενή διάταξη, στόχος ήταν να περιοριστούν οι χώροι για συνδυαστικό παιχνίδι ή σέντρες από την Ιρλανδία.
Δυστυχώς, παρά το γρήγορο γκολ που δεχθήκαμε, η μονότονα αμυντική προσήλωση των διεθνών μας είχε ως αποτέλεσμα το παιχνίδι να εξελίσσεται σχεδόν αποκλειστικά στο δικό μας μισό, δοκιμάζοντας τις αντοχές των δύο μέσων μας, Σάιχ και Μωραΐτου.
Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και τη διπλή αλλαγή, δεν άλλαξε κάτι τακτικά. Η Εθνική συνέχισε να αμύνεται χωρίς εμφανές πλάνο ανάπτυξης, καθώς η στενή διάταξη δεν άφηνε περιθώρια στη Σαρρή να ξεμαρκαριστεί και να δώσει ελεύθερη πάσα. Αναπόφευκτα, ήρθε και το δεύτερο γκολ των Ιρλανδών από στημένη φάση.
Αυτό που δεν κατάφερε να επιτύχει η Εθνική οργανωμένα, το πέτυχε με μια ανοργάνωτη αλλά γενναία προώθηση από την άμυνα, που μετέφερε τη μπάλα στα καρέ των Ιρλανδών. Στην εξέλιξη του κερδισμένου κόρνερ, η Σαρρή εκμεταλλεύτηκε μια «τρύπα» στην αντίπαλη άμυνα και πέτυχε το δεύτερο γκολ μας στον όμιλο. Ο φόβος των Ιρλανδών μάς έδωσε χώρο και κατοχή μέχρι το 80ο λεπτό, οπότε καταφέραμε να δημιουργήσουμε δύο ακόμη ευκαιρίες με την Παπαθεοδώρου.
Μετά το 80’, οι Ιρλανδές διαχειρίστηκαν έξυπνα τον χρόνο με καθυστερήσεις, πίεση και μεγάλη προσπάθεια στις δεύτερες μπάλες. Η αλλαγή σχηματισμού σε 4-3-3, με την Χατζηνικολάου στην κορυφή, ήρθε αργά και δεν απέδωσε.
Σε μια ημέρα που όλες οι παίκτριες πάλεψαν για το καλύτερο, διακρίθηκαν οι Σαρρή, Σάιχ και Παπαθεοδώρου.
Η άποψή μας είναι πως μερικές φορές αξίζει να τολμάς — γιατί μόνο έτσι μπορεί να κερδίσεις κάτι περισσότερο από το αναμενόμενο.
