Η μεταγραφική περίοδος ήταν κάποτε μια εποχή ουσίας. Μια περίοδος πυρετώδους ρεπορτάζ, γεμάτη παρασκηνιακές κινήσεις, επαφές μάνατζερ, σενάρια και –πάνω απ’ όλα– συζήτηση γύρω από την ενίσχυση των ομάδων. Σήμερα, αυτή η περίοδος θυμίζει περισσότερο… lifestyle show με ποδοσφαιρικό “φόντο”, παρά σοβαρή κάλυψη ενός κρίσιμου κομματιού του αθλήματος.
Καθημερινά, ο αναγνώστης των αθλητικών ιστοσελίδων έρχεται αντιμέτωπος όχι με ουσιαστική πληροφόρηση αλλά με μια ακατάπαυστη ροή «ειδήσεων» που πολλές φορές δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ποδόσφαιρο. Από το τι έφαγε κάποιος παίκτης στο αεροδρόμιο πριν την άφιξή του, μέχρι το ποια τραγούδια άκουγε στο αμάξι καθ’ οδόν προς το προπονητικό κέντρο. Δεν είναι σενάριο υπερβολής – είναι το καθημερινό μας feed.
Χαρακτηριστικά τα πρόσφατα “viral” άρθρα που κατέγραψαν αναλυτικά το μενού γνωστών ποδοσφαιριστών, που είτε βρίσκονται σε διακοπές είτε ονειρεύονται κάποια μεταγραφή. Και όλα αυτά με τίτλους που θύμιζουν περισσότερο lifestyle ένθετο παρά μεταγραφική ενημέρωση. Μία ακόμη περίπτωση «ρεπορτάζ» για το… τίποτα, που όμως μάζεψαν χιλιάδες κλικ, σχόλια, reposts και shares.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα φαινόμενα. Η υπερπληθώρα «μεταγραφικών» ειδήσεων τύπου «σκάει βόμβα», «έρχεται με κρυφή πτήση», «έγινε συνάντηση σε… ερημική καφετέρια» έχει αντικαταστήσει κάθε πραγματική ανάλυση των αναγκών των ομάδων ή της τακτικής προσέγγισης πίσω από μια μεταγραφή. Οι παίκτες παρουσιάζονται σαν σε ριάλιτι – με έμφαση στο ύφος, στο look, στις συνοδείες και στις λεπτομέρειες που κανονικά θα έπρεπε να αφορούν μόνο gossip media.
Είναι ενδεικτικό πως το μεγαλύτερο μέρος των viral αναρτήσεων μέσα στο καλοκαίρι δεν αφορά το αγωνιστικό προφίλ ενός παίκτη, αλλά περιστρέφονται γύρω από μια selfie με κάποιον μάνατζερ, έναν καφέ με φίλο μάνατζερ που ίσως σχετίζεται, ή ένα story στο Instagram που ανέβασε η κοπέλα του εκάστοτε «στόχου».
Η εξήγηση είναι απλή: το click έχει νικήσει την ουσία. Οι πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης απαιτούν συνεχή παραγωγή περιεχομένου, οι σελίδες πρέπει να γεμίσουν, και όλοι διψούν για εύκολες εικόνες και τίτλους. Το αν ήρθε καλός στόπερ ή όχι περνά σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην ανάγκη να προβληθεί το γεγονός ότι «έπαιξε ράπ» στο βανάκι ή ότι «το βλέμμα του θύμιζε παλιούς ηγέτες της ομάδας».
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε αυτή τη μεταβατική φάση που παλεύει για επαναπροσδιορισμό και σοβαρότητα, βλέπει το καλοκαίρι να του επιφυλάσσει έναν δημοσιογραφικό χειμώνα. Οι πραγματικοί αναλυτές χάνονται μέσα σε κύματα ανοησίας, και οι φίλαθλοι που αναζητούν ουσία, αντιμετωπίζονται σαν παθητικοί καταναλωτές εύπεπτων «βομβών» χωρίς εκρηκτική ύλη.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να δούμε ξανά τη μεταγραφολογία για αυτό που πραγματικά είναι: κομβικό εργαλείο αθλητικής στρατηγικής. Και όχι σαν φεστιβάλ viral περιττολογίας, όπου κάθε γύρος σουβλάκι ή κάθε μπουκάλι νερό μπορεί να βαφτιστεί «ένδειξη μεταγραφής».
