Η Εθνική Ελλάδας μπαίνει ξανά στο προσκήνιο. Όχι για να κυνηγήσει μαθηματικές ελπίδες, αλλά για να υπερασπιστεί την ποδοσφαιρική της υπόσταση. Το κεφάλαιο των προκριματικών μπορεί να έχει κλείσει πρόωρα, όμως η φανέλα αυτή δεν κατεβαίνει ποτέ από το ράφι. Με τη Σκωτία στην Αθήνα και τη Λευκορωσία εκτός έδρας, η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δοκιμάζεται σε δύο παιχνίδια που δεν προσφέρουν βαθμολογική λύτρωση, αλλά μπορούν να χαρίσουν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: αυτοπεποίθηση και σταθερότητα για το αύριο.
Ο ρυθμός των προπονήσεων θυμίζει εποχές που η Εθνική έβραζε από πείσμα. Ο Γιοβάνοβιτς ζητά κίνηση χωρίς τη μπάλα, ταχύτητα στην ανάπτυξη, αποφασιστικότητα στο τελείωμα. Θέλει να δει μια ομάδα που δεν παίζει για την εικόνα της, αλλά για το ίδιο το παιχνίδι. Στο ποδόσφαιρο της Εθνικής τα τελευταία χρόνια, η διαφορά ανάμεσα στο «κρατάμε το μηδέν» και στο «ψάχνουμε το γκολ» είναι συχνά ψυχολογική. Αυτή τη φορά, η ψυχολογία είναι με το μέρος της ομάδας.
Οι διεθνείς ξέρουν πως δεν παίζουν απλώς ένα ανούσιο αγώνα. Παίζουν για να ξαναχτίσουν τη σχέση τους με τον κόσμο, να στείλουν μήνυμα πως η Εθνική δεν είναι υπόθεση συγκυρίας αλλά συνέχειας. Ο Τσιμίκας, ο Μπακασέτας, ο Μάνταλος, ο Μαυροπάνος, όλοι τους δηλώνουν με τη στάση και την ένταση στο βλέμμα ότι δεν θα αφήσουν την ομάδα να χαθεί στη μετριότητα. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν τι σημαίνει το εθνόσημο στο στήθος και θέλουν να το υπερασπιστούν, ακόμη κι αν η σεζόν δεν κρύβει προκρίσεις ή τρόπαια.
Η Σκωτία έρχεται με στιβαρό κορμό και ανεβασμένη αυτοπεποίθηση. Δεν χαρίζει τίποτα και ξέρει πώς να πιέσει. Η Ελλάδα, όμως, έχει το πλεονέκτημα της ορμής του κόσμου. Το Καραϊσκάκη αναμένεται να γεμίσει, όχι γιατί υπάρχει πρόκριση να διεκδικηθεί, αλλά γιατί υπάρχει υπερηφάνεια και όνειρα για το μέλλον. Κάθε ματς που δίνει η Εθνική είναι μια μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό. Μια υπενθύμιση πως το ελληνικό ποδόσφαιρο, παρά τα λάθη και τις διαψεύσεις, κρατά ακόμα ψυχή.
Η εκτός έδρας αναμέτρηση με τη Λευκορωσία λίγες μέρες αργότερα είναι μια ευκαιρία για ρεαλισμό. Να δοκιμαστούν σχήματα, να δουν χρόνο οι νεότεροι, να φανεί ποιος μπορεί να κουβαλήσει τη φανέλα στο μέλλον. Για τον Γιοβάνοβιτς, η περίοδος των αγώνων της Εθνικής δεν είναι απλώς μια υποχρέωση. Είναι η ευκαιρία να δοκιμάσει σχήματα, να πειραματιστεί με νέες λύσεις και να χτίσει την ομάδα για τις διοργανώσεις που έρχονται.
Και όσο οι τελευταίες αυτές σελίδες των προκριματικών γυρίζουν, ένα πράγμα παραμένει σταθερό: η Εθνική Ελλάδας δεν εγκαταλείπει. Μπορεί να μη βρίσκεται στη μεγάλη σκηνή του Μουντιάλ, όμως έχει ήδη ξαναβρεί τη σοβαρότητα, τη συνοχή και το ήθος που κάποτε την ανέβασαν στην κορυφή της Ευρώπης. Και αυτό, για όσους αγαπούν πραγματικά το παιχνίδι, αξίζει όσο και μια πρόκριση.
Η Ελλάδα λοιπόν κοιτάζει μπροστά. Και αυτό από μόνο του είναι νίκη.
